مسگري از جمله هنرهاي صناعي است و آن عبارت است از ساخت ظروف، ابزار و ادوات كاربُردي و تزئيني كه با چكش كاري روي مس توليد گردند.

 يكي از صنايع دستي کاربُردی ايران " مسگري (مس چكشي )" نام دارد.

مسگري از جمله هنرهاي صناعي* است و آن عبارت است از ساخت ظروف، ابزار و ادوات كاربُردي و تزئيني كه با چكش كاري روي مس توليد گردند. ايرانيان از 3000 سال قبل از ميلاد، فلز مس را ذوب كرده و براي ساختن ابزار استفاده مي نموده اند ( ابزار مسي مربوط به 6400 سال پيش در حفاري هاي باستان شناسان بدست آمده است لكن در كتاب فلزكاري فايق توحيدي شواهد و مدارك باستان شناسي بيانگر استفاده از مس بعنوان ظروف و ساخت اشياء رااز حدود 9500 پ. م مي داند و شناخت آن در خاور ميانه را به حدود 6000 پ. م  نسبت مي دهد.

بهر حال آزمايش كربن 14 مواد آلي همراه يا قطعات مس به دست آمده نشانگر آ است كه تا اواخر هزارۀ ششم و اوايل هزارۀ پنجم مسي كه توسط انسان بكار گرفته مي شد از نوع مس بومي بوده كه در طبيعت به صورت خالص بدست مي آمده است). سازندگان محصولات مسي پس از تهيه شمش يا ورق مس ( با ضخامت مورد نياز كه گاه تا 9/0 ميليمتر نيز مي رسد)، آن را نَوَرد كرده و به اندازه معين مي بُرّند ( بُرش مي دهند)، سپس نوك پرگار را در مركز دايره براي تعيين كف شيئي (ظرف) قرار داده و دايره اي كوچك رسم مي كنند. آن گاه با  وارد آوردن ضربات متوالي چكش  ديواره ظرف را ساخته و سپس با استمرار ضربات، شكل هاي مورد نظر ظروف را به وجود مي آورند.

اين عمل تا شكـــــــــل گرفتن و هموار نمودن سطح ظرف تداوم پيدا مي كند. ابزار كار آنان چكش، سندان، كوره و ... مي باشد. از مراكز مهم توليد اين هنر– صنعت مي توان خراسان، اصفهان، تهران، زنجان، تبريز و كرمان را نام برد. با توجه به امكان پذير نبودن استفاده از ظروف مسي بدون روكش، سطح ظروف مي بايستي توسط لايه اي از قلع پوشانده شود، روش روكش زني به ظروف مسي سفيدگري ناميده مي شود که همزمان با استفاده از ظروف مسي اين صنعت نيز رواج داشته است. جهت سفیدگری ظروف مسي توسط شعله مستقيم آتش گرم شده، سپس سطح ظرف توسط پنبه نسوز به مخلوط نشادر و قلع آغشته مي نمایند.